Are you still breathing?
Να είσαι νέος και να φοβάσαι.
Να είσαι νέος και να το βουλώνεις.
Να είσαι νέος και ακίνδυνος.
Να είσαι νέος χωρίς όρεξη για ζωή, χωρίς ακραίο πάθος για το όνειρο.
Να είσαι νέος και να τα αναθέτεις όλα στους άλλους.
Να είσαι νέος αλλά το μυαλό σου να σκέφτεται όπως του πατέρα σου και του παππού σου.
Να είσαι νέος και να τρέμεις να είσαι ασεβής. Να φοβάσαι την ανατροπή. Να μην θέλεις να αλλάξεις τον κόσμο, να μην νιώθεις δυνατός και αυτάρκης, έστω κι αν οι υπερβολές σου οδηγούν σε λάθη τις ανατροπές σου. Να βλέπεις να καταρρέουν όλα γύρω σου, η χώρα σου, το σχολείο σου, το Πανεπιστήμιό σου, η γειτονιά σου, η οικογένειά σου, κι εσύ να ψάχνεις τρόπο όχι να καταλάβεις και να νικήσεις το «κακό», αλλά να προσπαθείς να το αποφύγεις ακόμη κι αν αυτό σημαίνει να φύγεις μακριά από τον τόπο και το χρόνο που σου ανήκουν. Να αρνείσαι τη γλώσσα σου, να μην ψάχνεις νόημα στη ζωή σου, να σου αρκεί για όνειρο ένα σπίτι γεμάτο καταναλωτικές αηδίες κι ένα γεμάτο πορτοφόλι. Να ονειρεύεσαι τα φράγκα, τα εξώφυλλα, ένα τζιπ και μια πισίνα, μια νύχτα οργίων και μια πιστωτική κάρτα χωρίς όριο. Να θαυμάζεις –κρυφά ή φανερά- το ψέμα των προηγούμενων γενεών, κυρίως την ευκολία της λαμογιάς τους και το χειρότερο… να μην σε παίζουν καν στο παιχνίδι τους τα μεγαλύτερα παιδιά που θα ήθελες να μοιάσεις.
Τότε τί είδους νεότητα είναι αυτή που ζεις; Την νεότητα διάολε δεν την αποτυπώνει ούτε την επιβεβαιώνει απλώς η αστυνομική σου ταυτότητα αλλά η καρδιά και ο νους στις αυθεντικές υπερβάσεις τους.
Δεν έχω καμία υποχρέωση να σέβομαι και να εκτιμώ τους σημερινούς νέους. Τα δήθεν αθώα σπουργιτάκια που έπεσαν στα χέρια του νεοφιλελευθερισμού και κινδυνεύουν από την παμπόνηρη γάτα να τα κάνει μια χαψιά. Κουράστηκα να ακούω τις δικαιολογίες των γονιών τους πως δεν φταίνε αυτά τα κακόμοιρα… αλλά η εποχή που μεγάλωσαν, τα φτηνά άλλοθι πως δήθεν γεννήθηκαν κουρασμένα από γονείς εξαντλημένους από τον καταναλωτισμό και τις εύκολες λύσεις που ξαφνικά έπεσαν από τα ροζ σύννεφα. Βαρέθηκα να ζω σε μια χώρα όπου οι νέοι της παρέδωσαν τη ζωή τους στο πιο άθλιο ιστορικά σύστημα, για να βρουν την ησυχία τους.
Οι σημερινοί νέοι γέρασαν νωρίς. Είναι βαθιά αντιπνευματικοί, αμόρφωτοι και καλοπερασάκηδες. Γεννήθηκαν κουρασμένοι επειδή λέει κουράστηκαν πολύ στα φροντιστήρια και στα κατ’ οίκον ιδιαίτερα. Οι αβροδίαιτοι νέοι του 2000 παρέδωσαν ήδη πέντε χρόνια από τη ζωή τους στο σύστημα, πίνοντας χαλαρά το ποτάκι τους και αμέτρητους φραπέδες στο Γκάζι και στα καφέ της γειτονιάς τους ή ποστάροντας ναρκισσικές ανοησίες στο facebook, τη στιγμή που τους οδηγούν ως πρόβατα στη σφαγή.
You only live once, φίλε όπως λένε κι οι ίδιοι. Ακριβώς: You only live once, αλλά αυτό δυστυχώς δεν δικαιώνει μια ζωή που ξέρει τα λάθη της και περιμένει να τα διορθώσει στην επόμενη μετεμψύχωση της. Γιατί αν λειτουργείς έτσι, μάλλον ποντίκι θα ξαναγεννηθείς. Και δεν θα είναι εύκολο να διορθώσεις τίποτα. Πάλι από τη γατούλα θα κρύβεσαι στους υπονόμους.
Δεν ξέρω τί θα έπρεπε να κάνουν οι νέοι σήμερα, ούτε είναι ζητούμενο να τους πω εγώ τί θα πρέπει να κάνουν. Αλλά δεν μπορώ να ανεχθώ, με προσβάλλει, όλος αυτός ο οχετός που καταναλώνεται από τους νέους και μοιραία οικοδομεί το μέλλον της χώρας μου. Έλεος πια. Έτσι μου έρχεται να σταματήσω μερικούς στο δρόμο και να τους φωνάξω: Αναπνέετε ακόμα; Ή στη γλώσσα που αγαπούν πια να επικοινωνούν, Are you still breathing?
ΥΓ 1: Τα σκέφτομαι και τα νιώθω αυτά, τη στιγμή που μέσω της 4ης Ακρόασης παρουσιάζουμε νέους δημιουργούς και ερμηνευτές σε μια κοινωνία που βρίσκεται χρόνια τώρα σε αφασικό σοκ, αναπαράγοντας τον χειρότερο εαυτό της μέσα από τα παιδιά που μεγαλώνει, κι ίσως να μοιάζει με σχήμα οξύμωρο το γεγονός πως από τη μια υποδεικνύουμε τόσους νέους καλλιτέχνες και από την άλλη μιλώ τόσο απαξιωτικά για τα κυρίαρχα πρότυπα ή της κυρίαρχες τάσεις της γενιάς τους. Αλλά δεν είναι. Δεν είναι γιατί χαρτογραφούμε καθημερινά τις αγωνίες και τις προσδοκίες αυτών των ανθρώπων και βλέπουμε πόσο μοναχικές πορείες προοιωνίζουν, πως η ηχώ των τραγουδιών και των ζωών τους επιστρέφει τόσο άδεια. Γι αυτό τα λέω όλα αυτά. Γιατί ελάχιστοι νέοι πραγματικά συνομιλούν σήμερα με το «νέο», γιατί λίγοι είναι αυτοί που θα κουραστούν να το ψάξουν, να το προτείνουν και να το στηρίξουν. Οι υπόλοιποι ξημεροβραδιάζονται στα σκυλάδικα ή στις αγωνίες να βρουν «κανά κονέ», να «την κάνουν».
Οι ήρωες μιας γενιάς γεννιούνται από τα σπλάχνα της κι όχι κατ’ εντολή ή ανάθεση. Αυτό δεν σημαίνει πως οι νέοι της Ακρόασης δεν θα επιβιώσουν ή δεν θα βρουν το δικό τους κοινό και στους νέους. Παντού και πάντα υπάρχουν εξαιρέσεις. Οι μειοψηφίες σ’ αυτή τη χώρα άλλωστε δημιουργούσαν ανέκαθεν πορείες και δεδομένα. Το ζήτημα είναι πως η πλειοψηφία των νέων σήμερα χάνει το ιστορικό στοίχημα της εποχής της και μαζί μ’ αυτό τη δυνατότητα ν’ αλλάξει τον κόσμο που ζει και θα ζήσει .
ΥΓ2: Η υπόθεση «Βαγγέλη Γιακουμάκη» είναι ακόμη μια απόδειξη αυτής της τερατογένεσης: μια νέα γενιά δειλή, συντηρητική και φοβική που ξεσπά την επιθετικότητά της στον πιο αδύναμο γιατί μόνο μέσα από τέτοιες πράξεις μπορεί να διασώσει το άδειο της πρόσωπο. Να τους χαιρόμαστε τους κανακάρηδες, γνήσιους κληρονόμους ενός πολιτισμού με κορωνίδα του το σύνθημα « διασκέδαση … μέχρι θανάτου»!.