ΕΚ ΤΩΝ ΥΣΤΕΡΩΝ

ΕΚ ΤΩΝ ΥΣΤΕΡΩΝ ΙΙ

Το μόνο που δεν συγχωρεί ο Θάνατος
είναι η συγγνώμη.
Τα ψέματα αγαπά
και τα μοιραία λάθη.
Ταιριάζουνε τα χνώτα τους
τα βρίσκουν στο κρεβάτι,
εκεί που κανονίζουν τη ζωή.

Τα «με συγχωρείς»
«δικό μου φταίξιμο»
«θα επανορθώσω»
τα αποστρέφεται ο Θάνατος.
Το νεανικό τους σφρίγος
η αναστάσιμη χαρά,
τον εξοργίζουν.

Στέλνει τους Φόβους τότε
–αγγελιοφόροι του Θανάτου από παλιά–
τη βρώμικη δουλειά να καθαρίσουν.
Κυκλώνουν παγωμένοι άνεμοι
θερμοκρασίες του θυμού
τα χείλη που μονάζουν
και κάνουν την συγγνώμη
πιο ευάλωτη.

Το μόνο που δεν συγχωρεί ο Θάνατος
είναι η συγγνώμη.
Ίσως γιατί έτσι ντύνεται κατάσαρκα
τα ανθρώπινα
το Θαύμα.

Ποίημα από την ανέκδοτη ομότιτλη συλλογή

Νέο πλανόδιο 5/5/2022  * https://neoplanodion.gr/