Η Ρόζα και η Ρίτα Γκρέκο, δεν έχουν απομακρυνθεί ποτέ από την πόλη τους, τη Βενετία. Όταν τις ρωτάς γιατί, χαμογελούν και προφασίζονται τις πιο παράδοξες δικαιολογίες: «Μα δεν θα ξέρουμε καν πώς να περάσουμε στο απέναντι πεζοδρόμιο. Η Βενετία δεν έχει φανάρια, ούτε αυτοκίνητα.» Γεννήθηκαν πριν εβδομήντα περίπου χρόνια και έζησαν αδιάλειπτα τη ζωή τους στην πόλη των δακρύων, παραμένοντας πιστές στην ιστορία της. Για όσους ξέρουν τα πρόσωπα και τα πράγματα της πάλαι ποτέ Γαληνοτάτης, οι αδελφές Γκρέκο είναι από τους λίγους ζωντανούς μύθους της πόλης.
Διατηρούν ένα κατάστημα (Angela & Rosa Greco) σχεδόν μισό αιώνα τώρα, στο Pontedelle Ostreghe, πολύ κοντά στον Άγιο Μάρκο, όπου ακόμη σχεδιάζουν και κατασκευάζουν με τα χέρια τους, «καπέλα» για φωτιστικά από το περίφημο βενετσιάνικο ύφασμα Fortuni. Όταν μπεις στο χώρο τους σε πλημυρίζει η μυρωδιά του τριαντάφυλλου. Ντυμένες με τις ίδιες ρόμπες την ώρα της εργασία τους, μιλούν μόνο ιταλικά αλλά παρόλα αυτά συνεννοούνται περίφημα με τους αλλόγλωσσους πελάτες τους. Δεν έμαθαν ποτέ καμία άλλη γλώσσα. Από το κατάστημά τους έχουν περάσει ιστορικά πρόσωπα, φίλοι και εραστές της πόλης, περαστικοί διάσημοι αυτού του κόσμου και αναρίθμητοι ανώνυμοι τουρίστες που αγνοούν και πριν και μετά την επίσκεψή τους στην Βενετία, το λόγο που έφθασαν ως εδώ. Οι Βενετσιάνοι όμως που ξέρουν, θα περάσουν μέσα στην εβδομάδα να τους πουν μια καλημέρα, αφού το μαγαζί των Γκρέκο λειτουργεί και ως άτυπο Salon de thé ενός κόσμου που χρειάζεται ακόμα την απτή επιβεβαίωση πως ακόμη τα καταφέρνει.
Αν το κατάστημά τους ήταν σε μια άλλη πόλη, στο Παρίσι φερειπείν, μπορεί και να μην το άγγιζε ποτέ η κρίση. Όμως αυτές επέλεξαν να παραμείνουν στην πόλη τους, στον κόσμο τους, στις συνήθειές τους και σ’ αυτή την επιλογή προσμέτρησαν και αποδέχθηκαν το κόστος που η καθημερινότητα μιας δύσκολης πόλης επιβάλλει. Η περίφημη aqua alta (οι ξαφνικές έφοδοι του νερού μέσα στην πόλη), η υγρασία, το συναισθηματικό τοπίο που συνεχώς αλλάζει από τους ανθρώπους που φεύγουν είτε από τη πόλη είτε από τη ζωή, η κρίση, ο υπερβολικός τουρισμός, οι ποιότητες που επίσης εκπίπτουν – κάνουν τη Βενετία μια πόλη που ζει αποκλειστικά πια για τους άλλους, δηλαδή σχεδόν αποκλειστικά για τους επισκέπτες της …
Οι αδελφές Γκρέκο ζουν μαζί στο σπίτι που γεννήθηκαν και παρότι ανήκουν σε μια μεγάλη οικογένεια με πολλά αδέλφια και περισσότερα ανίψια, η σχέση τους ήταν αυτή που δημιούργησε ένα μαργαριτοφόρο όστρακο κι εκεί έκρυψαν τις ζωές τους και τη προσωπική τους μυθολογία. Είναι δύσκολο, όπως συμβαίνει συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις, να ανοίξεις αυτό το όστρακο για να βρεις το μαργαριτάρι που κρύβεται μέσα του. Από άμυνα, κι επειδή τα μάτια τους έχουν δει πολλά, το κρατούν σφιχτά κλειστό. Αν σε αφήσουν να το δεις όμως, θα μαγευτείς από τις ιστορίες, τις αφηγήσεις τους, την ευθραυστότητα που τα αισθήματά τους διατηρούν, την παιδική τους χαρά και χάρη.
Στις τσάντες τους η Ρίτα και η Ρόζα έχουν πάντα κονσέρβες και συσκευασμένες τροφές για τα αδέσποτα γατιά της πόλης, κι όπως προχωρούν πάντα αγκαζέ μιλώντας μεταξύ τους, καταναλώνοντας με βήμα ταχύ τις αποστάσεις μέσα στην πόλη, ξεφυτρώνουν οι τετράποδοι φίλοι τους για την προγραμματισμένη καθημερινή ευεργεσία τους.
Τις γνώρισα πριν 10 χρόνια σε μια από τις επισκέψεις μου στη Βενετία και από τότε γίναμε φίλοι. Τα λίγα ιταλικά που ξέρω, τα οφείλω στην ανάγκη μου να επικοινωνώ μαζί τους, αφού όλα αυτά τα χρόνια διατηρήσαμε μια συχνότατη επαφή. Θαύμασα και θαυμάζω την επιμονή και το θάρρος τους. Επέλεξαν τη ζωή τους, την ανεξαρτησία τους, την πόλη που θα ήθελαν να ζουν κι έδωσαν το δικό τους σχήμα, τη δική τους παραμυθία στο Χρόνο τους.
Θυμάμαι μια φορά, σε μια από τις κοινές μας βόλτες στην Τζουντέκα είχαμε συναντήσει τον κηπουρό της Ασπασίας Μάνου (της συζύγου του έλληνα βασιλιά Αλέξανδρου, που έζησε και πέθανε στη Βενετία). Όταν τις είδε υποκλίθηκε (οι Γκρέκο είχαν περιποιηθεί την κόρη της Ασπασίας στα τελευταία της χρόνια) και αμέσως ξεκίνησαν να μιλούν για το εγκαταλειμμένο πλέον σπίτι της άλλοτε φημισμένης οικοδέσποινας του μοναδικού κήπου Έντεν. « Α, η πριγκίπισσα αγαπούσε τόσο τα τριαντάφυλλα. Ήταν η μεγάλη της αγάπη» μας είπε ο κηπουρός. «Μα ήταν μια βυζαντινή πριγκίπισσα» συμπλήρωσαν η Ρίτα και η Ρόζα και με κοίταξαν θλιμμένες. Ένας κόσμος άλλοτε, ένας άλλος κόσμος.
Αν πάτε ποτέ στη νερένια πόλη, τη Βενετία, αναζητήστε το κατάστημά τους. Ένας μαγικός κόσμος θα ανοίξει την αυλαία του ξαφνικά μπροστά σας. Ένας κόσμος χειροποίητος, εύθραυστος αλλά πολύτιμος, κλειστός στους τυμβωρύχους των αισθημάτων κι ανοιχτός στους θαυμαστές των μύθων τους.