Το παιχνίδι των λέξεων: Αλεξανδρίτης (ο)

Όσο κράτησε η αφήγησή  του,  το μάτι μου δεν ξεκόλλησε από το δαχτυλίδι στο χέρι του. Όπως άλλαζε χρώματα  η πέτρα καθώς προχωρούσε η ώρα, προσπαθούσα να θυμηθώ το όνομά της. Ήξερα πως η  εκδοχή του ακουμπούσε την αλήθεια αλλά  αν φωτίζονταν διαφορετικά,  το χρώμα της θα άλλαζε όπως του δαχτυλιδιού του. Το πρόσεξε.

Όταν τελείωσε, με την χροιά κυνισμού που διατηρούσε πάντα η ήρεμη φωνή  του, γύρισε προς το μέρος μου: «Πρόσεξα πως κοιτούσατε το δαχτυλίδι». μου είπε. «Είναι οικογενειακό κειμήλιο. Αλεξανδρίτης η πέτρα. Στην αγορά συχνά συναντάμε συνθετικό αλεξανδρίτη, εργαστηριακά παραγόμενο. Ο φυσικός αλεξανδρίτης είναι πιθανόν η ακριβότερη πολύτιμη πέτρα. Ορυκτό της οικογένειας του χρυσοβήρυλλου. Μεταβάλλει το χρώμα του, ανάλογα με το είδος του φωτός που πέφτει πάνω του. Στο φως του κεριού ο αλεξανδρίτης είναι κόκκινος. Κάτω από μία λάμπα φθορισμού γαλαζοπράσινος.».  Τον κοίταξα στα μάτια.  Χαμογέλασε.  «Ναι, ακριβώς, όπως το σκέφτεστε» πρόσθεσε σα να διάβασε τη σκέψη μου. «Όπως αλλάζει χρώμα η αλήθεια, αναλόγως ποια ζωή τη φοράει».