Το παιχνίδι των λέξεων: Η πέτρα

Σκεφτόταν η Ιφιάδα, εκείνη την ασήμαντη και μικρή πολυγωνική πέτρα που όπως ιστορεί ο μύθος, ζούσε σκαλωμένη στις παρυφές μιας  μακρινής βουνοκορφής. Παρασύρθηκε όμως από το δυνατό χαλάζι  που κατέκλυσε την περιοχή της και ταξίδεψε πέρα από τη θέλησή της, ξεπερνώντας εμπόδια αδιανόητα, για να χρησιμοποιηθεί από το χέρι αδιάντροπου ληστή εναντίον ανυποψίαστου οδοιπόρου, τον οποίο ο ληστής κατάκλεψε και τραυμάτισε θανάσιμα με ανήκουστη αγριότητα. Μεταφέρθηκε έπειτα από μάρτυρες, στάδια μακριά, ως αποδεικτικό στοιχείο προς τις Αρχές, έχοντας επάνω της νωπά ακόμη τα σημάδια αίματος  του δηωμένου θύματος, ξεχάστηκε όμως από αμέλεια, σε μια άλλη σύγκρουση στο μεσόδρομο, κι εκεί, την συνάντησε το πόδι ενός παιδιού. Την κλώτσησε στον πλακόστρωτο δρόμο να περιμένει την επιστροφή του ληστή από την πώληση  των τιμαλφών του  νεκρού, για να σκοντάψει ακριβώς πάνω  της το κάρο του, σ’ αυτήν την ίδια μικρή πολυγωνική πέτρα, ν’ αναποδογυρίσει και να γκρεμιστεί  εξ αιτίας της, στον σκοτεινό γκρεμό της Νέμεσις.  

Αυτή η ιστορία σαν σπίθα φούντωσε τη φωτιά στο νου της σεπτής ιέρειας Ιφιάδας, καθώς ο Μορφέας  αργούσε να την πάρει στην αγκαλιά του κι απόψε. Ανακάθισε και ζέστανε τη μνήμη της.

Αν ο Ιάσωνας μονολογούσε τώρα,  δεν είχε πνιγεί στην  αγκαλιά του πλήθους και την είχε ακούσει, λίγο πριν  ξεκινήσει από την Ιωλκό, αν δεν είχε τραβήξει το χέρι του αναγκασμένος σχεδόν από τους φίλους του, την ώρα που το φιλούσε εκείνη η τιμημένη από όλους μάντισσα και αν πρόσεχε τα  λόγια της, αν δεν είχε φερθεί τόσο επιπόλαια ο φιλόδοξος πρίγκιπας,  ίσως τότε…

Ίσως τότε συλλογίστηκε,  να είχαν δυσαρεστηθεί περισσότερο οι Θεοί. Θυμώνουν όταν ένας θνητός ξεφεύγει από την Μοίρα του και είναι πιθανό να είχε πέσει πάνω στην πρεσβύτισσα, την σεβαστή ιέρεια της Αρτέμιδος, η οργή τους, που θέλησε να τον προειδοποιήσει η αστόχαστη, για το δυσοίωνο της εκστρατείας της Αργούς.

Αλλά πάλι, αναρωτιόταν η γριά μάγισσα, αφού πέτρες κι εμείς μικρές και πολυγωνικές είμαστε, που η Μηχανή του Σύμπαντος μας  θέλει όργανά της,  τυχαία ποτέ δεν ζούμε τις στιγμές μας.

Ποιος ξέρει τί είναι πιο χρήσιμο και για ποιον στο τέλος τέλος.

11/6/2023

(Φωτογραφία κειμένου: Αλέξανδρος Βασιλάκος)